NEWS.am-ը որոշ կրճատումներով մեջբերում է տեսաբան Լորա Մոֆթիի հոդվածը, որը տպագրվել է «Blouin News»-ում։
Թուրքիայի արտգործնախարար Ահմեդ Դավութօղլուի այցը Հայաստան անցավ սպասվածի նման։ Ենթադրությունները, որ Սեւծովյան տնտեսական համագործակցության կազմակերպության նիստի կուլուարներում երկկողմ հանդիպումներ կլինեն, վերջնարդյունքում կյանքի կոչվեցին, երբ Դավութօղլուն հանդիպեցս հայաստանցի գործընկերոջ հետ։ Սա երկու պետությունների միջեւ 2009թ. ցյուրիխյան արձանագրություններից հետո առաջին դիվանագիտական փոխգործակցությունն էր։
Թեեւ Օսմանյան կայսրությունից հայերի արտաքսման «անմարդկայնության» մասին Դավութօղլուի անսպասելի դիտողությունները հեռու էին Ցեղասպանության ճանաչումից, դա, հնարավոր է, դրական նշան է այն բանի, որ Անկարան ցանկանում է վաղուց փակուղու դեմ առած կարգավորման գործընթացի «անիվները յուղել»։
Ցեղասպանության ճանաչումը Երեւանի գլխավոր պահանջն է Թուրքիայից, սակայն քիչ հավանական է, որ Թուրքիայի վարչապետ Ռեջեփ Թայիփ Էրդողանը դեմ կգնա թուրքական տասնամյակների քաղաքականությանը եւ կստանձնի պարբերական սպանությունների պատասխանատվությունը։ Սակայն քանի որ Ցեղասպանության 100-րդ տարելիցն է ուրվագծվում հորիզոնում, նրա կառավարությունն, անխոս, գիտակցում է, որ Հայաստանի հետ հարաբերությունների կարգավորման հարցում առաջընթացը որոշ չափով կօգնի հակադարձել միջազգային սպասելի ճնշմանը։
Իր միջազգային հարաբերություններն ընդհանուր առմամբ բարելավելու Թուրքիայի պահանջին համատեղ` հարաբերությունները կարգավորելու գործընթացում Հայաստանի ներգրավվածությունը խելացի քայլ է: Խնդիրն այն է, որ կան մի քանի որոշակի խոչընդոտներ` այդ ճակատում զգալի առաջընթացի հասնելու համար: Մի կողմից Թուրքիայի հարաբերությունները Հայաստանի թշնամի Ադրբեջանի հետ սերտ են քան երբեւէ` նոյեմբերի 12-ին Ադրբեջանի նախագահ Իլհամ Ալիեւի Անկարա այցից հետո, ինչպես նաեւ այն պատճառով, որ Տրանսատլանտյան գազատարի (TANAP) կարեւոր նախագիծն առաջ է շարժվում: Հայաստանի հետ Ադրբեջանի բազմամյա հիմնախնդիրը Լեռնային Ղարաբաղի առնչությամբ խթան էր, որպեսզի Թուրքիան խզեր կապերը Հայաստանի հետ, եւ դա նախկինի պես կմնա հայ-թուրքական մերձեցման հիմնական գործոնը: Ադրբեջանական գազն ավելի մեծ առաջնահերթություն է Թուրքիայի համար, քան Հայաստանի հետ հարաբերությունները. եթե այդ գործողությունները Բաքվում վատ ընդունվեն, Ցյուրիխում կատարվածի կրկնության մեծ հավանականություն կա:
Կարեւոր է նաեւ նշել, որ նույնիսկ եթե Թուրքիայի արտգործնախարարությանը հաջողվի Երեւանին վերադարձնել բանակցությունների սեղանի շուրջ, Էրդողանի հանդուգն հակումները, որոնց պատճառով էլ հիմնականում վատացել էին Թուրքիայի հարաբերությունները արաբ հարեւանների հետ, կարող են նորից խաղի մեջ մտնել եւ նորից խափանել ցանկացած հավանական գործարք: Երեւանն արդեն մինչեւ կոկորդը կուշտ կլինի հայ հասարակայնության կողմից հարաբերությունները կարգավորելու ուղղությամբ գործադրված ջանքերից` վերջին փուլի ձախողումից հետո: Այնպես որ հարցը հետեւյալն է. մինչեւ ո՞ւր կարող են հասնել հարաբերությունները կարգավորելու այդ նոր ջանքերը` հաշվի առնելով առջեւի ակնհայտ ականները: